Wat jullie nooit geloven (en wat wel is gebeurd…)

De afgelopen dagen hebben wij:
- De mooiste Australische slogan tot nu toe gehoord: Nothing to do? Get in a canoe!
- Twee Australische kinderen van 5 en 7 naar school gebracht
- Een goudmijn voorbereid voor de komst van een spokenjager
- Rondjes gereden in de stromende regen op zoek naar Zoë, de hond van een mevrouw die wij nog nooit eerder hadden gezien
- Een kip moeten vangen, zodat kinderen het kuikentje konden pakken (wat wij dus niet hebben gedaan, dat begrijpen jullie)
- Een hagedis uit ons Kelly verjaagd
- ’s Nachts in een cel onder het gekkenhuis gezeten in het pikkedonker, waar het ook nog eens spookte (ja, ook Ankie was erbij)
- Kangoeroes uit onze handen laten eten
- Een telegram verstuurd
- Tegen een heel aardige mevrouw, nadat we daar waren blijven eten, gezegd: “Thank you for being so hostile” (Dankejwel voor je vijandigheid)

Een mooi rijtje dachten wij zo, aangezien het in 3 dagen tijd is gebeurd. Heel wat om op te schrijven, dus zal proberen het kort te houden.

Vorige blog hebben we verteld dat we naar Canberra gingen. Daar kan ik heel kort over zijn; rare stad. Van Canberra zijn we terug naar de kust gegaan, waar we 2 dagen heerlijk weer hadden en aan verschillende stranden hebben gelegen. Toen het weer begon te regenen, toch maar weer landinwaarts gegaan, via de snowy mountains (ongelooflijk mooi!) naar Albury (ongelooflijk veel zon!). We zigzaggen dus wat af…

Nou, in Albury hebben we dus een kano gehuurd, en via een tocht van 3 uur zijn we over de rivier gepeddeld. Gelukkig hoefden we niet te peddelen want de stroom was erg sterk, we hoefden alleen maar te sturen. Dus ook Ankie vond het deze keer leuk in een kano! Hier hebben we de mooie slogan “Nothing to do? Get in a canoe” gezien en gelukkig hebben we van de eigenaar mooie stickers gekregen, dus ons Kelly rijdt er ook steeds mooier bij (zij heeft nu in zich een glow-in-the-dark-zonnestelsel, een papegaai met diamanten ogen, veel gekleurde veertjes, de slogan-sticker en een prachtig bordje “Kelly’s Parking Only”).

In Albury nog naar Oz E Wildlife geweest. Hier waren veel (gewondde) dieren. Zo hebben we Little Pinguins gezien en de vaste riedel Aussie beesten (koala’s, emoe’s, kangeroes). De kangeroes kon je ook met de hand voeren. Wat erg cool was!

Via Albury kwamen wij terecht in Yackandandah (we gingen alleen voor de prachtige naam), waar we een goudmijn hebben bezocht. De meneer die de tour gaf (Greg) was erg enthousiast en kon erg goed vertellen, de mijn was super mooi dus al met al een geslaagde trip. Nu had Greg een meneer uitgenodigd die in een nabij gelegen stadje Ghost-tours geeft, om te kijken of hij ook niet van die tours wilde gaan doen in de mijn. Dat zou ’s avonds gebeuren, die meneer zou dan ook kijken of het spookte in de mijn. Of wij daarbij wilden zijn? Dat wilden wij wel!! En dus werden we uitgenodigd om te blijven eten bij Greg en zijn vrouw Lucie in hun enorme bungalow met schiterend uitzicht. Dat was echt zo lief en gastvrij, hartverwarmend! ’s Avonds eerst de goudmijn ingegaan om overal kaarsen aan te steken en toen de spokenjager opgehaald. Hij vond geen spoken, maar vond het wel ontzettend leuk om daar eventueel tours te geven. We hebben met zijn allen nog wat gedronken bij Greg en Lucie, en de spokenjager gaf ons een lift naar de camping. Wij zeiden dat we de volgende dag naar Beechworth (waar zij wonen) zouden komen en misschien wel een Ghost-tour wilden doen. Hij nodigde ons uit om dan met de camper op zijn terrein te overnachten, gratis en voor niks. Weer zo’n lieve uitnodiging van totaal onbekenden. Je kunt je bijna niet meer voorstellen dat mensen zo zijn!

Volgende dag dus op naar Adam (de spokenjager) en zijn vrouw Sharon. En hun vier hele drukke kinderen :-D. We mochten met hen meeëten, konden daar douchen, mochten vers fruit plukken en verse eieren pakken zoveel we maar wilden… hele aardige lieve mensen! ’s Avonds was de ghost-tour. Het was een rondleiding in een oud gekkenhuis. Het was een stukje geschiedenis van hoe het er in die tijd aan toe ging (met andere woorden hoe men gemarteld werd) en welke spoken er nu nog rondwaren. In het begin was het grappig, daarna werd het wel erg spannend omdat er veel mensen, geloof het of niet, flauwvallen tijdens een rondleiding of aanrakingen voelen, stemmen horen enz. In het begin lachten we dat nog weg, maar de laatste twee gebouwen waren zó oud en zó’n enge sfeer dat we het ons toch wel konden voorstellen. Gelukkig blijft Arjen er altijd nuchter onder.Gids: “Ik ben altijd wel geïnteresseerd in de doden”. Arjen: “Da’s mooi, want er zijn altijd meer doden dan levenden” :-D

Volgende ochtend om half zeven gewekt door de kinderen van Adam en Sharon, erg leuke maar drukke kinderen. Lloyd en Adelaide, de oudste 2 hebben we naar school gebracht, wat ze erg leuk vonden. Erg leuke dagen dus. Nu via wat binnenweggetjes op naar Melbourne en nu op camping bij Mount Buffalo!

Grtz Ankie (auteur) & Arjen

----------------------------

FOTO UPDATE!
http://picasaweb.google.com/arjen.vanbeek